منطقه دریای مازندران طی دوقرن گذشته دستخوش
تحولاتی شده است که ریشه در سلطه گری و تجاوز دارد. یک مرحله از این تحولات تحت قرارداد
گلستان وعهد نامه ترکمانچای به وقوع پیوست. به موجب این قراردادها بخش غربی دریای
خزر از ایران جدا می شود. مرحله بعد در سال 1881 میلادی بخش شرقی این دریا به
ضمیمه روسیه در می آید. در سال 1917 با انقلاب اکتبر در روسیه، کشور سوسیالیستی
شوروی ایجاد می شود که 74 سال بعد، یعنی اوائل دهه 1990 متلاشی می شود وتمامی
مناطق تصرف شده را از دست می دهد. منجمله مناطق اشغال شده بنابر معاهده های بالا
آزاد می شوند. در سال 1357 هجری، با انقلاب ایران نقطه پایانی بر نظام پادشاهی که
امضاء کننده آن قراردادها بود گذاشته شد. اکنون پس از دو انقلاب اکتبر و بهمن 57،
هر قراردادی که در مورد این مناطق به امضاء برسد، به مثابه تایید قراردادهای سلطه
گرانه گلستان و ترکمنچای خواهد بود. ایران نباید در این موقعیت جهانی که هنوز
ابرقدرت جدیدی سربرنیاورده است زیر بار این خفت برود.
با این مقدمه کوتاه، به نظر میرسد که برای حل
این معضل ایجاد شده تاریخی، دو تفاهم نامه تدوین گردد. یکی با پنج کشور ساحلی به
صورت عام، و دیگری با سه کشور ایران و ترکمنستان و آذربایجان به مثابه سه کشور
همبسته. به ترتیبی که روابط اقتصادی و فرهنگی و سیاسی و نظامی خود را گسترش دهند و
منابع زیرسطحی و روی سطحی سواحل خود را به طریق مشاع اداره نمایند. راه حل دوم هم
این است که درصورتی با هر سهم بیست درصدی توافق شد، سهم این سه کشور همسایه یعنی
شصت درصد خواهد شد که به ترتیبی که در بالا آمد، این شصت درصد را به طریق مشاع
اداره کنند. در این صورت سودش به مردم هرسه کشور خواهد رسید و به عمران و آبادی هر
سه کشور در ابعاد فرهنگی و سیاسی و اقتصادی ونظامی منتهی خواهد شد. و یک پارچگی
آنها را در آینده تضمین خواهد کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر