آمریکا به هدف خود نزدیک می شود

سال گذشته در یک مصاحبه پیش بینی کردم که وحشی بازی های اسرائیل که بدون فوت وقت و شرمندگی در حال انجام است هدفی روشن دارد و آن بی اثر کردن نیروهای جبهه مقاومت می باشد تا بتوانند ایران را به زانو در آورند تا به خواسته های سلطه گرانه آمریکا گردن نهد. تا اولا درسی باشد برای دیگر کشورهائی که ادعای استقلال می کنند، حتا کشورهای اروپايی. در ثانی خیال چین را راحت کرده تا فکر ورود به غرب آسیا را از سر خود بیرون کند. در آن مصاحبه برخی کشورهای عربی را همدست این پروژه دانسته بودم اما در عمل، نقش آنها را ترکیه بر عهده گرفت. دلیل آن هم روشن می باشد، زیرا کشورهای عربی در صورت شکست این پروژه کثیف، یارای دفاع از خود را در برابر ایران ندارند به همین دلیل در این قمار وارد نشدند. اما ترکیه عضو ناتو در رابطه با ایران در موقعیت دیگری قرار دارد و برخورد خصمانه نظامی میان این دو کشور بعید به نظر می رسد. به همین دلیل ترکیه به دلایلی، از جمله مالی، با بیش از پانصد میلیارد بدهی خود و دست درازی به بعضی مناطق سوریه و تصفیه حساب با کردها، وارد این قمار شد. تخاصم با ایران را با راه اندازی یک رسانه فارسی زبان آشکار کرده است تا کسانی که گوش شنوائی ندارند را انذار دهد.

حزب الله با اشتباه پذیرش آتش بس، که به نظر می رسد بر اثر فشار نیروهای داخل لبنان انتخاب دیگری برایش نمانده بود، قدم اول پیروزی این پروژه ویرانگر را رقم زد. قدم بعدی سوریه بود که با برنامه ای منظم و مرحله ای پیش رفت و بشار از ترس کشته شدن و بر اثر خیانت بخشی از ارتش فاسد این کشور وطن خود را ترک کرد و کشور را به هرج و مرج سپرد. بخشی از مردم سوریه هم تحت تبلیغات مستمر سلطه گران به نام مخالفت با استبداد حاکمیت به تروریست های وابسته خوش آمد گفتند و برایشان دست تکان دادند.

می ماند یمن و عراق. مقابله با یمن از راه جاسوسی و بهره بردن از خائنان وطنی بسیار مشکل و پیچیده است. تقابل نظامی هم مستلزم هزینه گزاف و زمان درازی می باشد که با روی کار آمدن ترامپ، امکان متوقف شدن این تجاوزات می رود. عراق اولا نزدیک به ایران است و آمریکا در آنجا پایگاه دارد و دسته جات متخاصم در آنجا کم نیستند. با بمباران وسیع هوائی و تشنجات داخلی و ترور سران این کشور شاید بتوان سناریوی آنچه در سوریه رخ داد را بازسازی نمود. افرادی مانند آیت الله سیستانی باید به مسئولیت خود عمل کنند و از یک فاجعه دیگر جلوگیری کنند. نقش ایران بسیار پر اهمیت است. در صورت به وقوع پیوستن چنین فاجعه ای، زمینه برای ترامپ مخالف جنگ آماده است تا فشار اقتصادی را بر ایران صد چندان کند و با تبلیغات وسیع “زن، زندگی، آزادی” های دیگری راه اندازد. با تاسف فراوان بخش مهمی از بدنه حاکمیت با رفتن زیر سلطه آمریکا و بازگشت به اسارت بیگانه مسئله ای ندارند که این خود، مشوق این سلطه گر کار کشته برای به زنجیر کشیدن کشور و آماده کردن آن برای یک انقلاب دیگر، با نسلی دیگر می باشد. 

شکست یا پیروزی؟

 در پی مداخله سلطه گران، آتش بس موقتی میان لبنان و اسرائیل، به شرط تکرار آن در نوار غزه برقرار شد. رسانه ها از همه رنگ تحلیل های خودشان را ارائه کرده اند و فضای مجازی هم هریک در خور آرزوها و امیال خود، آن تحلیل ها را به رنگی باز نشر داده و میدهند. هرکسی از ظن خود آنچه را که آرزو می کرد و می کند در مورد شکست یا پیروزی میان این دو جبهه با استناد به داده هائی که میل او را ارضاء کنند، اظهار نظر می کند. بخشی شادند از پیروزی اسرائیل و بخشی شاد از پیروزی حزب الله. آنچه دل من را به خود مشغول کرد، یافتن ریشه این افتراق شادی ها بود که نا گهان مرا به یاد این شعر زیبای فریدون مشیری انداخت:

گفت دانایى که گرگى خیره سر         هست پنهان در نهاد هر بشر 
لاجرم جارى است پیکارى بزرگ         روز و شب مابین این انسان و گرگ 
زور بازو چاره این گرگ نیست             صاحب اندیشه داند چاره چیست 
اى بسا انسان رنجور و پریش            سخت پیچیده گلوى گرگ خویش 
اى بسا زورآفرین مردِ دلیر                 مانده در چنگال گرگ خود اسیر 
هرکه گرگش را دراندازد به خاک         رفته رفته مى‌شود انسان پاک 
هرکه با گرگش مدارا مى‌کند             خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند 
هرکه از گرگش خورد دائم شکست     گرچه انسان مى‌نماید ،گرگ هست 
در جوانى جان گرگت را بگیر              واى اگر این گرگ گردد با تو پیر 
روز پیرى گرکه باشى همچو شیر       ناتوانى در مصاف گرگ پیر 
اینکه مردم یکدگر را مى‌درند             گرگهاشان رهنما و رهبرند 
اینکه انسان هست این سان دردمند   گرگها فرمان روایى مى‌کنند 
این ستمکاران که با هم همرهند        گرگهاشان آشنایان همند 
گرگها همراه و انسانها غریب             با که باید گفت این حال عجیب

در فضای سیاسی آنچه مشاهده می شود، بسیار اندک است اظهار نظری که منطقی و بر پایه موازنه منفی، یعنی خارج از روابط قوا ابراز شود. گوئی این گرگ در این حادثه، پیروزی خود را جشن می گیرد. تا صاحب خود را از واژه هائی مانند تجاوز، خیره سری، توسعه طلبی، فاشیسم، نسل کشی، کشت و کشتار، ایجاد گرسنگی از یک سو و مقاومت برای برای حفاظت از کرامت انسان از سوی دیگر را فراموش کند و همه را از دید لوله تفنگ و زور و قدرت، یا همان موازنه مثبت بنگرد و رأی یک دادگاه به دور از دست سلطه کران را هم نادیده بگیرد. انسانیت و عدالت و دمکراسی شعار نیستند، بلکه اخلاق اند که در نهان انسان جای دارند و در چنین لحظاتی بروز می کنند. ما شاید به انسانیت ارج نهیم و خود را مهربان و عادل بدانیم، اما در چنین لحظه هائی است که می توانیم به عمق اخلاق خود پی ببریم و از خود بپرسیم آیا آن گرگ نیست که من را رهبری می کند؟ آنگاه به خالص کردن خودناآگاهمان بپردازیم و آن را تصفیه نمائیم. در مصاحبه ای مکانیزم چگونگی عملکرد خودناآگاه را در قضاوت ما بر اثر خودسانسوری، در این موارد به طور خلاصه بیان کردم.

هموطن عزیز، شادی تو از پیروزی اسرائیل اگر منتصب بودن حزب الله به جمهوری اسلامی است، در قضاوت خود خطا می روی. درست است که سلطه رسانه ای کارساز است و در قضاوت انسان خلل ایجاد می کند، اما بدان که انسان مستقل زیر بار فشار رسانه ای نمی رود. عامل این قضاوت وارد شدن در روابط قوا است که انسان را اسیر آن "گرگ" فریدون مشیری می کند و تا جائی پیش می رود که از زیادی کینه به قدرت حاکم، وطن را هم فراموش می کند. می بینیم بر اثر کینه توزی، از ورای جایگزینی نام ایران با "جمهوری اسلامی"، چگونه روز به روز بر عده وطن فروشان و جاسوسان افزوده می شود.  

عوام، و طبیعت حاکمیت

 

عوام چه کسانی هستند؟ عوام به کسانی گفته می شود که محدوده زندگی خود را فراتر از آنچه در اختیار دارند یا در اختیارشان گذاشته شده رشد نمی دهند. با وجود داشتن شعور بالا برای دیدن نا ملایمات و بی عدالتی ها، تلاشی برای بهبود وضع خود و همنوعان خود نمی کنند. البته دلایل زیادی برای این عدم تلاش آورده اند که در جای دیگر باید بررسی کرد. به دلیل این خاصه اجتماعی، حاکمیت را در تمامی جوامع- استبدادی یا دمکراتیک- کنشگران آن جامعه در اختیار می گیرند، یعنی کسانی که برای رشد خود و یا رشد جامعه تلاش می کنند. بنابراین، دو دسته کنشگر داریم، کنشگری که برای رشد خود تلاش می کند و به حقوق و زندگی دیگران بی تفاوت است. دسته دوم کنشگران کسانی هستند که رشد تمامی اعضای جامعه را در برنامه خود دارند. کنشگران دسته اول برای مساعد کردن محیط رشد خود، محتاج همراهی حاکمیت و جامعه می باشند. اگر حاکمیت از نوع دوم باشد، روشن است که منافع دسته اول را تأمین نمی کند، و این کنشگر، آن را سد راه خود می بیند. این حاکمیت اگر جامعه را پشت خود نداشته باشد، دو راه پیش رو دارد، یا استبداد پیشه کند و با زور کنشگران دسته اول را فلج کند، مانند نظام های کمونیستی قرن بیستم، و یا با آنها همکاری نماید. در صورت تقابل و خشونت، به دلیل عدم تلاش عوام، وضع اقتصادی کشور دچار بحران و تلاشی می شود. در صورت همکاری، کنشگر دسته اول به یاری این حاکمیت می رود و در ثبات آن همکاری می کند. این همکاری های آشکار و پنهان، شامل سلطه تبلیغاتی بر عوام و فریب آنان است و برنامه ریزی برای تأمین حداقل زندگی می باشد. و نتیجه آن، فشار بر زندگی عوامی می شود که خود را با آن حد اقل راضی می کند. کنشگرانی از دسته دوم که زیر بار چنین حاکمیتی خودی نروند، به صورت طبیعی در برابر دو نیروی بزرگ، یکی هم فکران خود در حاکمیت و کنشگران دسته اول قرار می گیرند که با انواع ترفندها و خشونت ها روبرو می شوند. هر زمان که دسته ای از کنشگران نوع دوم به دلایلی به قدرت برسد، نرم ترین برخورد با آنها، کودتا می باشد. کودتای 28 مرداد و 30 خرداد از این نوع کودتاها بوده اند. راه حل این است که کنشگرانی تربیت کنیم که وابستگی به قدرت و پول نداشته باشند. یعنی کنشکرانی مستقل.

نگاه به قدرت- نگاه به مردم

 

انتخابات با تمامی حواشی آن برگزار شد و رئیس جمهوری باب میل خامنه ای هم معرفی گردید. اینگونه هم دهان اصلاح طلبان را می بندد و هم در آینده هر سیاستی به نام اصلاح طلبان ثبت خواهد شد. و چنانچه خبر بازداشت ژنرال سوری توسط سپاه پاسداران به جرم جاسوسی برای اسرائیل صحت داشته باشد، وجود یک رئیس جمهور نرم می تواند تنش احتمالی را پائین آورد. و دلایل دیگر. اما هنوز شاهد این که کنشگران و تحلیلگران ما از تحریم و رأی دادن ها و رأی ندادن ها که رسانه های وابسته به بیگانگان به آن دامن می زنند می باشیم. در مجموع، سخنان و تحلیل ها کلیشه ای و خسته کننده هستند. ایراد گرفتن که تا ناسزا گوئی و فحش دادن به کسانی که رأی داده اند گسترش پیدا کرده و رواج دارند. فضائی موجود است که در آن دمکراسی یا همان مردم سالاری غایب و "من" سالاری یا همان استبداد، محلی برای "حق" باقی نگذاشته است. بینش، بینشی است که در آن به "من" حقانیت می بخشد. باید اذعان کرد که در داخل محدوده بخشی از نظام حاکم، رواداری و تحمل دیگری برای اولین بار مشاهده می شود که در میان اپوزیسیون کمتر و کمتر دیده می شود. شکی ندارم که هر تحولی به دست جوانانی رقم خواهد خورد که در فضای درونی نظام با تکیه بر استقلال و آزادی و عدالت تلاش می کنند. این برخورد ها را می توان در تفاوت جهان بینی افراد خلاصه کرد که بر اصل راهنمای آنان استوار می باشد. این اصل راهنما کنشگران را به دو دسته تقسیم می کند، دسته ای که نگاه به قدرت و دسته ای که نگاه به مردم دارند. این طرز نگاه به سواد و تحصیلات و محیط زندگی و شعاری که می دهند ربط چندانی  ندارد، بلکه همان طور که در بالا گفته شد به اصل راهنمای هر فردی ربط پیدا می کند. کسانی که نگاه به مردم دارند که عده شان با تأسف بسیار کم است، ایراد را جامعه می بینند و کسانی که نگاه به قدرت دارند، ایراد را در حاکمیت جستجو می کنند. دلیل پایداری حاکمیت قدرت مدار در جوامعی که اکثریت کنشگران آن نگاه به قدرت دارند این است که تلاش می کنند قدرت را از دید خود اصلاح کنند، اما قدرت اصلاح پذیر نیست، و دیر یا زود اگر خودشان دستشان به قدرت برسد، گرفتار آن خواهند شد. از سوی دیگر هم به دلیل اینکه نگاه به مردم ندارند، در صدد ایجاد تحول در جامعه نمی باشند و ما اقلا قرنی هست که گرفتار این عملکرد شده ایم. نگاه به قدرت نه توجهی به استقلال و آزادی دارد و نه مفهوم آن را می داند و نه به آن عمل می کند، اگر هم آن اصول را بر زبان آورد، صوری است و شعاری بیش نیست. به این دلیل است که در هیاهوی این انتخابات کلمه ای از استقلال و آزادی از زبان نه حکومتی ها و نه اپوزیسیون و نه تحلیل گران بیرون نیامد. بی توجهی به این اصول در جامعه گسترده و همه گیر شده است. چند روز پیش مصاحبه ای از دکتر موسویان دبیر جبهه ملی دیدم که برای مخالفت با استبداد، و تقدیر از کسانی که به استبداد پشت کرده اند می گفت مرحوم سنجابی که ابتدای انقلاب وزیر امور خارجه بود چند ماه طول نکشید که از نظام بیرون آمد. اما از استقامت و مبارزه با استبداد توسط منتخب مردم یاد او را گرامی نداشت. این بینش دلیلی جز نگاه به قدرت داشتن ندارد (جدا شدن از قدرت) که البته به نوبه خود قابل تمجید است. این جبهه که بازمانده مصدق است و باید نماد استقلال و آزادی باشد، چرا باید از جامعه جدا افتد؟ و با وجودی که برای بخش بزرگی از مردم مصدق نماد استقلال و آزادی است چرا باید این جبهه در ذهن جامعه تهی از این نماد باشد؟ دلیلی جز این ندارد که نگاه به مردم مصدق را با نگاه به قدرت عوض کرده باشند. و نگاه بنی صدر به مردم، به دلیل نگاه به قدرت کنشگران ما به کودتائی بر ضد او منجر شد. به دلیل همین نگاه به قدرت کنشگران آن زمان حاکمیت استبدادی به آسانی توانست مستقر شود و به آسانی توانست دوام آورد. این نگاه، اپوزیسیون را با حاکمیت در یک جنس و جبهه قرار می دهد و در این روند، این زور است که پیروز میدان می شود و خواهد شد. و این یک جنس بودن حاکمیت با اپوزیسیون دلیل اصلی سانسور کودتای خرداد 60 بر ضد رأی مردم می باشد. از راست افراطی تا چپ افراطی در این سانسور شرکت دارند و همدست هستند. برای پایان دادن به این هرج و مرج سیاسی، کنشگران ما باید به استقلال و آزادی در زندگی روزمره خود عمل کنند تا باور و اعتماد مردم را به خود جلب نمایند. در انقلاب، مردم با تکیه بر گذشته مبارزاتی و سالم خمینی، به وعده های او در نوفل لو شاتو باور کردند و او را به رهبری انقلاب پذیرفتند. شعار تنها، نزد مردم بی ارزش است و پس از آنچه که در انقلاب گذشت، بیش از پیش در اعتماد کردن حساسیت به خرج می دهند. در انتخابات اخیر ظاهرا کثیری از مردم شرکت نکردند، به نظر من دلیل شرکت نکردن مردم نه "زن، زندگی، آزادی" و نه فشار اقتصادی است. تنها دلیل آن می تواند عدم اعتماد به سیاستمداران باشد. زیرا مردمی گه طی چهل سال با تحریم و جنگ زندگی کرده اند میدان را به سادگی خالی نمی کنند مگر به اعتمادشان خیانت شود.

سی خرداد، روز کودتا

 

آری در این روز پیروزی اختلاس گران بر انقلاب مردم به انجام رسید. و منتخبی که با اکثریت قاطع مردم در آزادی بی نظیر پس از انقلاب و کم سابقه در جهان برگزیده شده بود را به قول هاشمی رفسنجانی به آسانی حذف یک کدخدا از حکومت کنار گذاشتند. درست است که این کار در سایه جنگی که به نظر می رسد به همین هدف از سوی سلطه گران تحمیل شده بود انجام شدنی شد، اما کنشگران ما یا با کمک و یا با سکوت خود آن را عملی ساختند. به خاطر دارم که برای مثال، عبدالکریم سروش طی سخنانی برای دانشجویان در اهواز این " عمل انقلابی و بزرگ را به امام امت تبریک گفت ". آری، علت اصلی دوام استبداد در کشور کسانی جز کنشگران ما نیستند، کنشگرانی که در روابط قوا و عارضه های اخلاقی نظیر جاه طلبی و حسادت و . . . می زیند. کنشگرانی که عاری از اعتماد به نفس برای سازندگی و توسعه و رشد، چشمان خود را به سلطه گران بیگانه دوخته و هنوز هم می دوزند، کنشگرانی به نام اصلاح طلب و اصولگرا. عده ای از بازماندگان رژیم سابق هم که استبداد را بازسازی شده دیدند، چفیه بر گردن زدند و پیشانی سوزاندند تا به اختلاس و رانت خواری خود ادامه دهند. دور و بر امامان جمعه پر شد از این چاپلوسانی که بعضا در طول انقلاب رو در روی مردم چماق کشی می کردند و اکنون به انقلابی گری شهرت یافتند. چرا کنشگران ما تاب تحمل امیر کبیر و مصدق و بنی صدر را نداشته و ندارند؟ و چرا خمینی با وجود مقاومت زیاد زیر بار کودتا رفت؟ چرا زیر بار کودتایی رفت که پس از چندی پشیمان شود و کسی را نزد منتخب مردم بفرستد و از او دعوت کند تا به کشور باز گردد؟ بنی صدر شرایطی را برای بازگشت گذاشت اما فرستاده در بازگشت به ایران در فرودگاه بازداشت شد!! رسم است که گفته می شود مرجع دینی کسی است که مردم به او رجوع می کنند. اما واقع امر این است که مرجع فقط با پیروی از جامعه (در قدیم، بازار) می تواند به مرجعیت رسمی برسد. آقای خمینی، هم  قبل از پیروزی و پس از آن همین کار را گرد. به بیان دیگر، از اکثریت کنشگران ما تبعیت کرد. تاریخ به ما می گوید که در جامعه ای استبداد زده نمی توان حاکمیت دمکراتیک انتظار داشت. بنابر این بر کنشگران، درون نظام یا بیرون آن، لازم است تمرین دمکراسی کنند تا تحول ممکن گردد. در مقاله زیر که قبلا منتشر شده، دلیل زیر بار کودتا رفتن خمینی باز گو شده است.

 

چرا خمینی زیر بار کودتا رفت و تا کنون کشور را به اختلاس گران سپرد

وضعیت نابسامان کنونی نتیجه منطقی حوادث رخ داده درابتدای انقلاب می باشد. برای یافتن راه حلی جهت بیرون رفت از این اوضاع فلاکت بار، ضرورت دارد به طور مستمر آن برهه زمانی را مورد بازنگری و تحلیل قرارداد. سیرتحولات سیاسی در سه ساله اول انقلاب به سرعت رقم خورد وزیر فشارجنگ، ضد انقلاب را براریکه قدرت نشاند. کودتای خردادشصت امری ساده نبود که بتوان آن رابه کنار گذاشتن یک رئیس جمهوری که اختیارات زیادی هم نداشت خلاصه نمود. اهمیت آن از خودانقلاب، اگرنگوئیم بیشترنبوده، قطعأ کمتر نیست. زیرا برآیند برخورد دو جریان انقلاب و ضدانقلاب بوده که به یاری رهبرانقلاب، با به قدرت رسیدن ضد انقلاب سرانجام گرفته است. تمرکزسیرتحول سه ساله ابتدای انقلاب را می توان درحوادث چندماهه قبل از کودتا مشاهده کرد: در 25 بهمن 1359، هاشمی رفسنجانی نامه‌ای به خمینی مینویسد که چند نکته از آن نامه به این قراراست:

 ^«امام و رهبرومرجع تقلیدعزیز و معظم،

به نظرمی‌رسد در ملاقات‌های معمولی،  به خاطر كارهای  زیاد و  خستگی جنابعالی،  فرصت  كافی  برای طرح  و  بحث مطالبی اساسی  كه  داریم  به  دست  نمی‌آید، ناچار چیزهائی كه تذكرش را وظیفه تشخیص میدهم تحت عنوان«النصیحة لائمه  المؤمنین» در  این نامه  بنویسم، خواهش  میكنم توجه  فرمایید ودرملاقات بعدی جواب لطف كنید: 

...........

4ـ ما جایزنمی‌دانیم  كه  میدان را برای حریف خالی بگذاریم ومثل  بعضی از همراهان سابق، قیافه بی‌طرف بگیریم ^...  به خاطر حفاظت  از  خط اسلامی انقلاب در صحنه می‌مانیم  وازمشكلات، مخالفت‌ها و تهمت‌ها نمی‌هراسیم. به صلاحیت رهبری  جنابعالی ایمان داریم ولی تحمل ابهام در نظررهبر برایمان  مشكل است....

 احتمال این  كه  این  ابهام  در  رابطه با خطوط   سیاسی و  فكری جاری  و خطی   كه در  ارتش تعقیب می شود، آثار  نامطلوبی در  تاریخ  انقلابمان بگذارد^...

5ـ  قبل از انتخابات ریاست جمهوری به  شماعرض كردیم  كه بینش آقای بنی صدرمخالف بینش اسلام فقاهتی است كه  ما برای اجرای آن تلاش می‌كنیم واكنون هم  برهمان نظر هستیم وشما فرمودید ریاست جمهوری مقام سیاسی است و كاری دستش نیست، امروزملاحظه می‌فرمائید كه چگونه دركاركابینه و...»

همچنین در22 اسفند 1359، یعنی کم تراز یک ماه بعدازآن، سیدمحمدبهشتی رهبر حزب جمهوری اسلامی، به نوبه خود، نامه ای به خمینی می نویسد که اهم آن مرتبط با این نوشته، به این قراراست:

 «استاد و رهبر بزرگوار،السلام علیكم و رحمةﷲ  و بركاته

 سنگینی وظیفه،  فرزندتان را بر آن داشت كه این نامه را به حضورتان بنویسد و حقایقی را به عرضتان برساند. 

 دوگانگی موجود میان مدیران كشوربیش از آن كه جنبه شخصی داشته باشد به اختلاف دو بینش مربوط  میشود. 

 یك بینش معتقد وملتزم به فقاهت و اجتهاد، اجتهادی كه درعین  زنده  بودن وپویا بودن، باید سخت ملتزم به  وحی و تعبد در برابر كتاب و سنت باشد.  بینش دیگردرپی اندیشه‌ها و برداشت‌های  بینابینی كه نه به  كلی از وحی بریده است و نه آن  چنان كه باید و شاید دربرابر آن متعبد و پایبند و گفته ها و نوشته‌ها و كرده‌های (آنان) بر  این موضوع  بینابین  گواه. 

 بینش اول به نظام وشیوه‌ای  برای زندگی امت ما معتقد است، كه در عین گشودن راه  به  سوی همه  نوع پیشرفت  و ترقی  مانع  حل شدن مسلمانها در دستاوردهای شرق یا غرب  باشد^... 

امام بزرگوار به حكم وظیفه عمومی النصیحة لائمه المسلمین عرض میكنم:

........

2ـ دنباله زنجیروارتوطئه‌های غرب وشرق كه متأسفانه خود راپشت سر رئیس جمهور پنهان كرده‌اند بیش از پیش نمایان است.

.......

10ـ با همه  این احوال چندی است كه این اندیشه دراین فرزندتان و برخی  برادران دیگر،  قوت گرفته كه اگر اداره  جمهوری  اسلامی به وسیله  صاحبان  بینش دوم را دراین مقطع اصلح می‌دانید ما به همان كارهای طلبگی خویش بپردازیم و بیش ازاین  شاهد تلف شدن نیروها درجریان این دوگانگی فرساینده نباشیم. این بود خلاصه‌ ای ازآن چه لازم  میدانستم با آن پدر بزرگوار و رهبرعزیزدر میان بگذارم  تا مثل   همیشه با تصمیم  پیامبرگونه تان راه را برای  ما و همه  مردم مشخص  كنید.  دعایم این  است   كه خدایا  امام  عزیزمان را در این  تصمیم  گیری دشوار یار و رهنما باش ^.  سیدمحمدحسین بهشتی».

ازمحتوای نامه‌ها برداشت می‌شود که اولامخالفت آن‌ها با بنی صدر به قبل از انتخابات ریاست جمهوری بر می گردد و آنها مخالفت خودشان با نامزد ریاست جمهور شدن و انتخاب بنی‌صدر به ریاست جمهوری را به اطلاع خمینی رسانده و از اوخواسته اند که با استفاده از موقعیتش از انتخاب شدن بنی‌صدر به ریاست جمهوری، جلوگیری کند. اما خمینی ازقبول این درخواست طفره رفته است. نکته بعدی این است که خمینی می‌دانسته است که اینان درد قدرت دارند و فاقد پایگاه اجتماعی هستند. لذا به آنها مجال نمی‌داده‌است درملاقاتها، خواست خود را به او بقبولانند. این نامه‌ها که در پوشش پند واندرزتحریریافته اند، درواقع اتمام حجت باخمینی بوده‌اند، به خصوص که از یک سو بهشتی به روشنی از او می‌خواهد بین آنان و بنی‌صدر انتخاب کند و ازدیگرسو، رفسنجانی می‌نویسد ما ول کن نیستیم. به این معنا که درصورت انتخاب بنی‌صدر،  ما ول کن نیستیم. بهشتی همان تهدید را با لحن دیگری می‌کند: ما به دنبال طلبگی می‌رویم، یعنی شما تنها می‌مانید. در واقع، دو نامه تهدیداتی هستند به تنها گذاشتن و در برابر خمینی ایستادن. نامه‌ها گرچه «بینش فقاهتی» را دست‌آویزکرده‌اند، اما صراحت دارند برهدف قراردادن قدرت. به این جهت که خمینی در نفل لوشاتو، اصول راهنمای انقلاب ایران را به جهانیان اعلان کرده بود و بنی‌صدرهمان اصول را برنامه کار خود کرده بود اما نامه‌ها صراحت دارند براین که نویسندگان آنهاموافق به عمل درآمدن آن اصول نبوده اند. همچنین شورای حزب جمهوری اسلامی به اتفاق آراء از بنی‌صدر دعوت به عضویت درآن شورا کرده واو نپذیرفته بود. اگر اینان درد «بینش» داشتند، به اتفاق آراء از او دعوت به عضویت در شواری حزب را نمی‌کردند. هماهنگی نامه‌ها هم نشان می‌دهد که نویسندگان ازقبل با مشورت دیگراعضای حزب جمهوری اسلامی تصمیم گرفته‌اند چنین نامه‌های تهدید آمیزی را خطاب به خمینی بنویسند، زیرا باید آمادگی لازم رابرای انجام تهدید خود می‌داشته اند.

چندهفته بعد، رئیس جمهور اعلام جرمی را علنی می‌کند که علیه رجائی و بهزاد نبوی به دلیل خیانت درامضای قرارداد الجزائربه قوۀ قضائیه داده بود وجوابی دریافت نکرده بود. درپی آن، نامه‌ای طولانی به مجلس شورای اسلامی می نویسد که در ابتدای آن آمده است:

«ریاست مجلس شورای اسلامی

به طوری كه طی نامه شماره 25104 مورخ11/01/1360 در اجرای اصل140 قانون اساسی به مجلس شورای اسلامی اطلاع داده شد یكی از جرائم اعلام شده علیه آقایان محمدعلی رجائی نخست وزیر و بهزاد نبوی وزیر مشاور تخلف از قانون راجع به حل و فصل اختلافات مالی و حقوقی دولت جمهوری اسلامی ایران با دولت آمریكا، برداشت و اختلاس از وجوه دولت ایران به نفع اتباع و مؤسسات آمریكایی، طاغوتیان فراری، شركت ها و مؤسسات ورشكسته ایرانی است بدین توضیح كه قانون مزبور منحصراً  راجع به اختلافات مالی دولتین ایران و آمریكا بوده، ولی متهمان آن را به ادعاهای اتباع دولتین نیز تسری داده اند. دولت ایران برای تضمین پرداخت مطالبات مورد ادعای دولت آمریكا و اتباع امریكائی از دولت ایران یا از اتباع ایرانی (طاغوتیان فراری و شركت‌های ورشكسته ایرانی) موافقت كرده است كه مبلغ یك میلیارد دلارازوجوه ایران به حساب مخصوص در بانك مركزی انگلیس واریز نماید تا به تدریج كه از طرف داوران رأی به نفع آمریكائیان صادرمی گردد از آن حساب برداشت شود.».

لازم به یادآوری است که این اعلام جرم برپایه خیانت به کشور تنظیم گردیده بود. البته موارد تخلف فراوان دیگری هم درنامه آمده اند که برای کوتاه کردن نوشته ازآوردن آنها خودداری شده است. لازم به یادآوری است که این بذل وبخشش‌ها به سلطه‌گران ازسوی حکومتی صورت گرفته که منصوب حزب جمهوری اسلامی به رهبری بهشتی، البته تحمیل شده توسط خمینی، می‌باشد که درنامه اش به خمینی، به او هشدارمی‌دهد که ردپای شرق و غرب دیده می شود که در پشت رئیس جمهور خودرا پنهان کرده است. با توجه به معامله، هم در ظاهر (قرارداد الجزایر) و هم در باطن (معامله با ریگان و بوش معروف به اکتبر سورپرایز)، نامه بهشتی ترساندن خمینی است از رو شدن دو خیانت وشاید خیانت های دیگری که ملت هنوزازآنها آگاه نشده است.  بعد ازافشای خیانت حکومت رجائی توسط رئیس جمهور، هاشمی رفسنجانی درروزنامه جمهوری اسلامی 25/01/1360 تمامی نارسایی‌ها وگروگانگیری و خیانت‌ها را به خمینی نسبت می‌دهد و اورا مسئول اصلی قلمداد می کند. او می‌نویسد:

«من نقضی مهم نمی‌بینم كه ایشان به دادگاه رجوع كرده اند. البته مسامحه‌هایی است اما این مسامحه‌ها درجریان حل مسائل گروگان ها و گروگان گیری دیده شده اما مسئله گروگان گیری ویژگی‌های خاص خودش را داشت. اصولاً آن حركت یك حركت خاص انقلابی بود كه معیارها را برهم ریخت. نگهداری این‌ها، اشغال سفارت آمریكا كه در حقیقت خاك آمریكا بود، حمایت امام، كه رهبر است و بعد مطرح شدن این مسئله در مجلس كه اصیل‌ترین نهاد قانونی كشوراست كه به دستور امام این تحت اختیار مجلس قرار گرفت برای این كه با مشورت حل شود بعد هم امام خودشان هدایت می‌كردند. مجلس وقتی می‌خواست تصمیم بگیرد تصمیم گیری ها مشكل بود و اگر یادتان باشد مجلس پیشنهادی كرد كه یك شرط این باشد كه آمریكا از اقیانوس هند بیرون برود و شرط دیگر این بود كه غرامت از28مرداد تاكنون را بپردازد و اگر نبود آن هدایت امام كه 4 شرط را محدود كرده بودند، در مجلس تصمیم گیری برای ما جداً مشكل بود مجلس هم حاضر به مذاكره نبود. مجلس می‌توانست خودش وارد مذاكره شود و اگر می‌خواست حل كند یك نظام درست شده و راه حلی مشخص شد و چون دولت مورد اعتماد مجلس بود به آن تحویل داد. 

و دولت هم در همه جریانات با امام تماس داشت و هم با مجلس و هم با امام مشورت می‌كرد مسئله به صورت خاصی طرح شد و با معیارهای موجود نمی شود با مسئله برخورد كرد.».

اظهارات رفسنجانی می‌گویند نه سران حزب جمهوری اسلامی و نه خمینی، وقعی به قانون اساسی نمی‌نهاده‌اند. زیرا برخلاف قانون اساسی، خمینی که برابر آن قانون، حق مداخله در موضوع گروگانها را نداشته‌است، قوه قانون‌گذاری را که بنابر آن قانون حق ورود در امور اجرایی را نداشته، مأمور کار اجرایی می‌کند و هم می‌گوید امضا کنندگان قرارداد، بخاطر قبضه دولت، از خیانت به کشور باکی نداشته‌اند. گفته او هشداری است علنی به خمینی که در صورت ندادن جوابی مساعد به درخواست های حزب، باید منتظر افشاگری های دیگری هم باشد. به این ترتیب، تهدیدات حزب جمهوری اسلامی که در نامه های بهشتی ورفسنجانی آمده بودند، به مرحله اجرا درمی آیند. دراین مرحله، خمینی خود را مجبوربه انتخابی می بیند که بهشتی، درنامه اش، اورا به اقدام به آن ناگزیر کرده‌بود. خمینی خودراازیک سو در برابر رئیس جمهوری می‌بیند که اهل معامله برسراصول راهنمای انقلاب، یعنی استقلال و آزادی و دیگر اصول نیست، وطرف دیگر که حاضر به همه گونه همکاری درزدوبندهای غیرانسانی وغیرملی وغیردینی و ارتکاب انواع فساد ودروغ تزویرمی‌باشد. ازطرفی، بنابراظهارات رفسنجانی، خود راهم درمیان همین دسته اخیرمی‌بیند، دراین حال چگونه خواهد توانست با رئیس جمهوری که در واقع، بنابر آن چه گذشت، نسبت به خود او اعلام جرم خیانت به کشور را کرده است ادامه دهد؟ به این ترتیب، خمینی خود را مجبوربه انتخاب جریان اولی که بهشتی درنامه‌اش شرح می‌دهد وآن را به اوتوصیه می‌کند- یا همان «اسلام فقاهتی» هاشمی رفسنجانی برای قبضه قدرت ولو به قیمت خیانت - می‌بیند. به این ترتیب، همین جریان از ابتدای انقلاب بر کشور حاکم شده وهمان خیانت‌ها و اختلاس‌ها و فسادها را ادامه داده ومی‌دهد. تمامی جریان‌های گوناگون درون این دسته، درآن کودتا و درادامه آن شریک هستند وخود را درهمان موقعیتی احساس می کنند که خمینی در آن مرحله سرنوشت ساز برای خودش وکشورحس می کرد. انتخابی که اوکرد، انتخابی کاملا شخصی ودرحیطه قدرت و حاکمیت مطلق بر دولت و کشور بود. تصمیمی بود که زیر تهدید به بی آبرو شدن براثر افشای معامله پنهانی و رسیدگی به اعلام جرم گرفته ‌شد. قطعأ نه کشوربرای اومهم بوده، نه مردم و نه دینی که مدعیش بود. سه ماه قبل از پایان جنگ، اوازآقای بنی‌صدر دعوت کرد به ایران بازگردد، ایشان شرطی را گذاشت به این ترتیب که او در تلویزیون حاضرشود وضمن درخواست عفوازمردم، حقایق را با آنها درمیان گذارد و به تجاوز به استقلال و آزادی های مردم پایان دهد. او این شرط را نپذیرفت. با نپذیرفتن ثابت کرد که هنوز گرفتارقدرت ودر فکر زد وبند است، که ادعای بالا مبنی بر ترجیح دادن قدرت ومنافع شخصی بر حقوق ومنافع مردم واقعیت دارد.

به این ترتیب، راه استبداد نمی‌تواند با حقوق و منافع ملی (وقتی واقعیت پیدا می‌کنند که منطبق با حقوق ملی باشند) دریک راستا قرارگیرد. دراین مدت چهل سال برای ما باید ثابت شده باشد که استبداد زمینه پرورش و جذب چاپلوسان، بی‌عرضه‌ها، اختلاس گران، خودفروشان و خیانت پیشگان می‌باشد. بنابراین، انتظار بهبود و یا اصلاح اموردراستبداد، انتظار بی‌موردی است که باید خود را از آن رهاند.

چه باید کرد؟

دمکراسی معنی روشنی دارد اما وقتی با قدرت می آمیزد، در عمل به هزار رنگ و ترکیب در می آید. زمانی که سلطه حاکم می شود، یعنی سلطه گر و زیر سلطه با یکدیگر فضای همزیستی را می سازند و قوام میدهند، از دمکراسی استبدادی ساخته می شود به نام دمکراسی. حالا این سلطه می تواند به رنگ های گوناگون درآید، زمانی مرامی، زمانی دینی و زمانی هم از انسان عبور کرده و به رنگ سرمایه در می آید. در این نوع دمکراسی ها، عوام نقش پیدا می کنند. اما مفهوم عملی عوام چیست؟ حدود سی سال پیش، یک ویزیتور فرانسوی که در آن زمان اقلا بیست سال از من مسن تر بود، آمده بود تا کالائی را عرضه کند. صحبت به سیاست کشیده شد. گفتم اکنون فرانسه توسط مافیاها اداره می شود. گفت که چی شود؟ گفتم برای جیب خودشان کار می کنند. گفت خوب که چی شود؟ گفتم که شما با این سن و سال و تحصیلات باید ویزیتوری کنید. گفت من دشمنی با مافیا ندارم تا زمانی که به من خوراکی برای خوردن بدهند. عوام در سیاست به این می گویند. این عوام در تمامی اقشار جامعه می تواند حضور داشته باشد، بی سواد، با سواد، زن، مرد، بیکار صاحب منصب و غیره. پایه و اساس این نوع دمکراسی همین عوام هستند که در هنگام انتخابات نقش بازی می کنند. نقش بازی می کنند تا سلطه گری را برای خود انتخاب کنند تا برای آنها رزق و روزی و امنیت فراهم کند، چیزی برای خوردن به آنها بدهد و در برابر دشمن از آنها حمایت کند یا شهوت تعصب و امیال آنها را ارضاء نماید. در این اجتماع دمکراتیک کرامت انسان بی محل می گردد. طبیعت دمکراسی اسرائیل که زیر چتر سلطه سرمایه جان می گیرد از این نوع دمکراسی می باشد. صهیونیسم در مسیر تاریخی خود، به تکاثر سرمایه، این بار در سطح جهانی، با سلطه بر رسانه ها تعصب دینی را در مردم اسرائیل تقویت کرد تا بتواند مرکزی برای سلطه آمریکای دمکرات بر منطقه فراهم آورد و به نام دمکراسی از زنده سوزاندن کودکان فلسطینی خم به ابرو نیاورد.

به دلیل اینکه سلطه سرمایه مرز نمی شناسد، برای منافع بیشتر خود، همواره در پی گسترش سلطه خود در جهان است. امری که خود، نمادی از دشمنی واقعی برای زیر سلطه می سازد. برای آن هدف با استفاده از عوامکودتا می کند، جنگ و ویرانی به بار می آورد، مهره سازی می کند و آنها را در به قدرت رسیدن یاری می رساند و. . . . رئیس جمهور فعلی فرانسه را در سال 2014 میلادی به کنفرانس بیلدربرگ (Bilderberg ) دعوت می کنند و به او پیشنهاد ریاست جمهوری میدهند و او در انتخابات سال 2016 رئیس جمهور فرانسه دمکرات می شود. واقعیت این امر در سایت این کنفرانس در فضای مجازی قابل مشاهده است. ناگفته نماند که نام یکی از رؤسای جمهور ما هم از دعوت شدگان در یکی از این کنفرانس ها به چشم می خورد. به هر حال، کشور ما هم استثنا نبوده و نیست. اگر این واقعیت سلطه گری بیگانه را نپذیریم، که عده ای روشنفکر بر آن باور ندارند، باید برای قتل امیرکبیر و آوردن و بردن رضاشاه و آوردن محمد رضا و کودتای 28 مرداد و همچنین کودتای خرداد 60 توضیحات منطقی داشته و ارائه دهند. باید این روشنفکران این امر که در اوج انقلاب و تماس های آمریکا با نهضت آزادی مبنی بر اینکه بنی صدر نباید در دولت انقلابی نقشی داشته باشد که اسناد آن هم انتشار یافته، را هم نادیده بگیرند. آیا کودتای خرداد 60 که با دسیسه رفسنجانی و بهشتی انجام گرفت دنباله همان حکم آمریکا نبوده است؟ به سادگی نمیتوان دست ابرقدرت سرمایه را در وضع موجود کشورمان نپذیرفت و بر آن باور نداشت. و اگر آن را بپذیریم، باید فکری برای استقلال و آزادی کشور کرد و آن را به عمل درآورد. چرا باید عده ای کنشگر سیاسی تصور کنند با یک انتخابات، به کمک رسانه های سلطه گران میتوان به انقلاب پشت پا زد و کشور را به عقب برد و رژیم سابق را بازسازی نمود؟ این تصور از چه ناشی می شود؟ بدون شک، یکی از دلایل اخلاقی آن وجود سلطه داخلی و به رسمیت شناختن اصل سلطه ای است به نام ولایت فقیه. در اینجا این پرسش مهم و حیاتی پیش می آید که در غیاب این سلطه داخلی، سلطه سرمایه به کمک این سینه چاکان اجنبی همان را نخواهند کرد که قبل از این در کشور ما و عراق و افغانستان و شیلی و اوکراین و غیره کردند و این کشورها را به پرتگاه سقوط کشاندند؟ این تضاد را چگونه می توان از میان برداشت؟ به نظر می رسد راهی جز تحول در جامعه وجود ندارد. تحولی که موجب انقلاب شد و ضد انقلاب داخلی و خارجی طی دهه ها با ایجاد جنگ و کودتا و ترور و بگیر و ببند آن را در پیله برده است. باید با درایت کوشش کرد تا زمینه استقلال و آزادی را در هموطنان زنده کرد تا از پیله به در آییم و سبک بال به اهداف انقلاب بپردازیم. 

حالا کشور ما برای انتخاب یک رئیس جمهور با تمامی شرایطی که همگان از آنها اطلاع داریم آماده می شود.دو جریان عمده سلطه گری برای این مهم به میدان می آیند. یک جریان منتسب به رهبری و جریانی منتسب به هاشمی رفسنجانی که جان خود را در این رقابت از دست داد، اما اکنون چشم ها به طیف حسن روحانی دوخته است. حسنی که با وقاحت تمام در مقام ریاست جمهوری ایران عزیز و بزرگ خود را رعیت آمریکا معرفی می کند. بخشی از این حضرات شمشیر حقارت و وابستگی به سلطه سرمایه را از رو بسته اند تا شاید عوام آنها را انتخاب کند. اینگونه باید ادعا کرد که از دید آنها، مردم برای امرار معاش، به یک سلطه گر قلدر (بنا به گفته مهدی نصیری که با اصرار و پشتیبانی رسانه های سلطه گر خود را خادم دست نشاندگان صهیونیسم معرفی می کند) حتا بیگانه، بیشتر اقبال خواهند کردتا به یک قلدر داخلی. با عوامفریبی، رشد اقتصادی را به وابستگی پیوند می زنند تا از رقیب خود پیشی گیرند. باید از این حضرات پرسید شما که برای خود کرامت انسانی قائل نیستید، چگونه می توان انتظار داشت که پس از به قدرت رسیدن برای مردم کرامت قائل باشید؟ مگر پس از انقلاب با کودتا بیشترین فرصت بر مناصب قدرت را در دست نداشتید؟ چه زمانی اقتصاد را بهبود بخشیدید و برای ملت کرامت قائل شدید؟ به چه امیدی برای چندمین بار خود را برای به قدرت رسیدن مهیا می کنید؟ به نظر می رسد غیر از این نباشد که به امید مرگ خامنه ای قصد دارید همچنان وصل به قدرت بمانید تا در روز موعود سر سپردگی خود را به بیگانه به عمل درآورید تا دمکراسی مورد ادعای خود را پیاده کنید.

از آنچه که به اختصار در بالا آمد، این نتیجه را می توان کرفت که فساد و اختلاس و ضعف مدیریت در جریانات مختلف سیاسی به اشتراک وجود دارند. فرق اساسی آنها در وابستگی به غربِ قلدر می باشد. دمکراسی هم مقوله ای نیست که با ادعا به وجود آید، باید آن را آموخت و به آن باورمند شد تا به اخلاق اجتماعی درآید. آموزش آن را هم نباید از قدرت طلب کرد و به انتظار آن نشست. آموزش آن وظیفه روشنفکران و کنشگران می باشد که در حال حاضر تشکیلاتی جدی و قابل برای آن در جامعه دیده نمی شود. شاید خواننده گرامی این سئوال برایش پیش آید که نویسنده راهی جز تمکین به استبداد حاکم برای مردم نمی بیند. راهش این است که در خود تحول ایجاد کنیم و دمکراسی را تمرین نمائیم. ابتدای حرکت دختران و خواهران ما بر ضد حجاب اجباری، که قدمی در این راه بود،و فردای آن روز صدای مرگ بر خامنه ای بلند شد و شعار "زن زندگی آزادی" هم از رسانه های بیگانه بلند شد، نوشتم که این حرکت آزادی خواهانه شکست خورد و ناکام خواهد ماند. که با تأسف چنین شد. تا زمانی که جامعه ما دچار این نقص بزرگ است، عمل شورای نگهبان در رد صلاحیت ها برای بخشی از جامعه توجیه پذیر می گردد که در عین حال اخلاق استبدادی را هم تقویت می نماید. جامعه نباید رویه وابستگان را با تأیید خود و باز پخش نظراتشان تشویق کند تا رویه استبدادی انتخابات رفته، رفته کمرنگ گردد.به بیان دیکر، وجود این طیف از ابتدای انقلاب توجیه کننده استبداد بوده و در اصل، این طیف از تفکر، با شعار مرگ بر لیبرال مسبب اصلی کودتا بر ضد مردم در خرداد 60 و استقرار استبداد در کشور است.نباید تصور داشت کسانی که به این رژیم پناه می برند به دلیل هواداری آنها از استبداد است، سبب ساز اصلی این کردار خوف از وطن فروشان می باشد.

هدف واقعی از خیمه شب بازی پهبادی

 

یکی از اثرات مهم و به نظر من مهم ترین آنها که حمله نظامی ایران بر اسرائیل گذاشت، در روانشناختی مردم اسرائیل بود که برای سال ها ماندگار خواهد بود. اصل فاشیسم بر خود برتر بینی  انگاشتن است. مهم ترین دلیل مهاجرت وسیع یهودیان ساکن اروپا و آمریکا و دیگر کشورها به اسرائیل، یهودی ستیزی ساکنان آن کشور ها می باشد که در واکنش به این خوی خود برتر انگاشتن دسته ای از آنها بوده است. یک ملقمه از باورهای فرهنگی، سیاسی، مالی و مذهبی برای ادامه استثمار و سلطه گری در جهان تغییر یافته پس از جنگ دوم، با ساختن اسرائیل دهه ها است که با در دست گرفتن رسانه های مطرح جهانی، با تبلیغات دامنه داری اسرائیل را از جهات گوناگون اجتماعی و اقتصادی و فنی بیش از اندازه بزرگ جلوه می دادند هرچند با وارد کردن نیروی انسانی و تجهیزات و سرمایه به این سرزمین، تا اندازه ای واقعیت هم پیدا کرده است. علاوه بر این و مهم تر از آنها، پیروزی در جنگ های مختلف با اعراب و بی محلی به مصوبات سازمان ملل، این تصور خود برتر بینی تاریخی بصورتی غیر عادی تقویت شده است. علاوه بر آن، این واقعیت که کشورهای عربی در پی آن شکست ها و آن تبلیغات مرعوب این نیروی ساختگی شدند و از ترس به آن کمک کرده و می کنند تا در امان بمانند که به نوبه خود، بر حس خود برتر بینی مردمان اشغالگر افزوده است. کشتن بی محابای ده ها هزار نفر کودک و زن و پیر و جوان و سکوت بین المللی، این خود برتر بینی را در حد جنون بالا برده تا اندازه ای که مردم ساکن این سرزمین اشغالی نه تنها با این نسل کشی مخالفت نمی کنند، بلکه دولت خود را تشویق به جنایت هم می کنند. همه دیده و شنیده اند که یکی از سیاستمداران اسرائیلی اعلام کرد که فلسطینیان حیوانات انسان نما هستند و کشتن آنان ایرادی ندارد. با نمایش شگفت انگیز و بی سابقه چند ساعته نیروهای ایرانی و پیش زمینه چند هفته ای آن، ساکنان این سرزمین خود را تخفیف شده یافتند و با چشمان خود دیدند، آن نیستند که تصور می کردند. این مردمانی که طی دهه ها با در دست داشتن اسلحه، بی محابا با کودک و پیر و جوان برخورد می کردند و به حیات و حقوق آنها شب و روز بدون واهمه از بازخواست و موانع قانونی و انسانی تجاوز و آنها را تحقیر می کردند، ناگهان سایه مرگ را بالای سر خود دیدند. آن ارتشی تفنگ در دست با پشتیبانی هواپیماها و بمب های اهدايی کشور های متمدن و دمکرات غرب با قهقهه خنده و با غروری تمام کودک و زن فلسطینی را در خون خود می غلطانید، ناگهان چشمان خود را گشود و سایه مرگ را بالای سر خود نظاره گر شد. آن کوه قدرت پوشالی و آنچه را که در خیال خود پرورده بودند ناگهان فرو ریخت. اکنون باید با عواقب این واقعیت جدید که می بینند مقابله کنند که کم ترین اثر آن، باید افسردگی باشد. این ضربه روانی، فضای سیاسی و نظامی اسرائیل را تغییر خواهد داد. دولت اسرائیل برای ترمیم و مرحم نهادن به این زخم روانی است که پهبادی را به ایران فرستاد تا با پشتوانه وسیع تبلیغاتی جهانی که در انحصار خود دارد اثرات آن ضربه را کاهش دهد. اما این بازی کودکانه خود قوزی شد بالای قوز.

بر عکس اثراتی که این حمله بر مردم اسرائیل گذاشت، بیداری مردم کشورهای عربی است که بر جنایات اسرائیل اثری مستقیم خواهد گذاشت و این اشغالگر دیگر میدان را برای نسل کشی خالی نخواهد دید. اثرات آن بر مردم لبنان چنان بوده که حزب الله حملات خود را شدید تر از گذشته کرده است که به طور قطع نتیجه تغییر افکار عمومی این کشور می باشد.

اهمیت نگاه و بصیرت به حوادث در مبارزه با سلطه گری

 

سامانۀ وحی

 

آیات منجمد ماندۀ قرآن

 

از صدر اسلام تا کنون مخالفان دین یا مخالفان اسلام برای توجیه مخالفت خود، با تکیه بر آیات متشابهات به مسخره کردن و استهزا پیام قرآن بر می آمدند. ابتدای اسلام ، مردم نیمه وحشی آن زمان آیات متشابهات را با فرهنگ عقب ماندۀ خود همسو نمی دیدند و با این وسیله به مخالفت بر می خاستند. برعکس آن، رفته رفته که فرهنگ جامعه پیشرفت می کرد، و آیات متشابه که خلاف دستور قرآن به روز نمی شدند، این بار بخشی از روشنفکران به انتقاد از عقب بودن آیات متشابهات نسبت به فرهنگ جامعه پرداختند که تا امروز ادامه دارد. مقصر کیست؟ در درجۀ اول همان روشنفکرانی هستند که زحمت پژوهش را به خود نمیدهند و سپس کسانی هستند که در طول تاریخ دین را به انحصار خود در آوردند سلطۀ خود به جامعه را با دوام گردانند.

گذری بر آیه 34 سوره نساء

  

در ابتدا باید به این امر توجه داشت که آیه از آیات متشابهات می باشد که این دسته آیات، بنا به دستور صریح قرآن در زمان و مکان باید توسط متخصصین امر تأویل می شدند، و بشوند اما با تأسف همانند دیگر آیات متشابهات از زمان پیامبر منجمد مانده اند. باید به این امر هم توجه داشت که -به جز ابتدای آن- آیه عموم مردم را خطاب قرار نمیدهد و محدود است به زوج ها. و بازهم محدود است به آن دسته از زوجها که گرفتار مسئله خاصی در روابط زناشوئی شان هستند.   

الرِّجَالُ قَوَّمُونَ عَلى النِّساءِ بِمَا فَضلَ اللَّهُ بَعْضهُمْ عَلى بَعْضٍ وَ بِمَا أَنفَقُوا مِنْ أَمْوَلِهِمْ فـَالصلِحَت قَنِتَتٌ حَفِظتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظ اللَّهُ وَ الَّتى تخَافُونَ نُشوزَهُنَّ فَعِظوهُنَّ وَ اهـْجـُرُوهُنَّ فى الْمَضاجِع وَ اضرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطعْنَكمْ فَلا تَبْغُوا عَلَيهِنَّ سبِيلاً إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلِيًّا كبِيراً

  ترجمه

مردان ستون پایه-نگهبان زنانند، بخاطر فضلی که خداوند به بعضی نسبت به بعضی دیگر  بخشیده است (1) و به خاطر انفاق کردن  از امـوالشـان. و زنان صالح آنها هستند كه سازگار و متواضعند و در غیاب (همسر خود) این (سازگاری) را حفظ میکنند همچنان که خدا در غیاب و آشکار حافظ است. و (اما) آن دسته از زنان را كه از "نشوز" شان (عدم همراهی) بيم دارید، پند و اندرز دهید و (اگر مؤثر واقع نشد،)  از خوابگاه آنها دورى نماييد (اگر آنهم مؤثر نشد)،  برانگیزید شان و اگر کنار آمدند، به آنها تعدی نكنيد ( صالح باشید ) و (بدانید) خداوند بلند مرتبه و بزرگ است.

 

همانطور که در بالا آمد، ابتدای آیه اما عمومی است (الرِّجَالُ قَوَّمُونَ عَلى النِّساءِ بِمَا فَضلَ اللَّهُ بَعْضهُمْ عَلى بَعْضٍ).

کلمه (قیم) به معنای آن کسی است که مسئول قیام به امر شخص دیگر است، و کلمه(قوام) و نیز(قیام) مبالغه در همین قیام است (2). و همچنین به معنی دوام  و ثابت قدمی می باشد (3) پس درابتدای آیه، مسئولیت  مردان را در برابر زنان یادآور میشود. وآن قیام به امورات از جمله مالی زنان در جامعه است. و در  قبال آن، مسئولیت زنان (متأهل) را به سازگاری با  همسر و حفظ آن در پنهان و آشکار فرا می خواند(زنان صالح).

در پی آن می فرماید(وَ الَّتى تخَافُونَ نُشوزَهُنَّ فَعِظوهُنَّ وَ اهـْجـُرُوهُنَّ فى الْمَضاجِع وَ اضرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطعْنَكمْ فَلا تَبْغُوا عَلَيهِنَّ سبِيلاً إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلِيًّا كبِيراً)

در اینجا آن دسته از مردان را مورد خطاب قرار میدهد که در دل آنها هراس هست از سرپیچی همسرانشان در برابر وظائف زناشوئی که در عهدۀ آنان قرار دارد.

نشوز در اصل از ماده (نشز) به معنى (زمين مرتفع ) مى باشد(4). یعنی ناهمواری در زمین. به کارگیری آن برای انسان به معناى سرپیچی و ناهمراهی است که در مورد یک زوج، به عدم تفاهم و نارضایتی در جریان زندگی است که به سردی روابط منجر میشود. در کلمه (فعظوهن ) فاى تفريع آمده، و موعظه را نتيجه ترس از نشوز قرار داده، نه از خود نشوز(5). ترس از نشوز این واقعیت را نیز باز می گوید که این هراس شوهر است که می تواند کانون خانواده را متلاشی کند و هدف آیه بیشتر متوجه زدودن این هراس در روان او، با همراه شدن زن می باشد.

پس مبنای رهنمود آیه، خوف(ترس و واهمه) از سست شدن اساس خانواده  است. در حقیقت، این آیه در مورد مردی است که در پی اظهار بی مسئولیتی یا عدم دلبستگی در روابط خانوادگی و  یا نا هماهنگی همسرش برای  ادامه زندگی مشترک دچار هراس و ترس میشود. مسلم است که بهترین سرنوشت اینگونه رابطه زناشوئی، ازطرفی ناسازگاری زن و ازسوی دیگر، ترس شوهر، جدائی خواهد بود. برای بهبود  بخشیدن به این رابطه ناسالم و رفع ترس ایجاد شده، از شوهر میخواهد ابتدا با همسرش در این مورد به گفتگو بنشیند. بدیهی است که در جریان گفتگو در باره این روابط ناسالم، حقایقی برای طرفین روشن میشوند. چنانچه کمبودهائی از نظر روانی و علاقمندی یا  جسمی و یا مادی در کار باشند،  در جریان گفتگو، یا رفع میشوند یا تصمیماتی برای مرتفع کردن آنها گرفته می شوند.  دراین گفتگوها معلوم میشود، زن همواره علاقه به  ادامه زندگی با همسرش دارد یا ندارد. اگر علاقه به ادامه زندگی نبود، در روال معمول متارکه میکنند، هدف این آیه برای پیشگیری از همین متارکه می باشد. اما اگر زن اظهار علاقه و تمایل به شوهر و خانواده  نشان داد و در نگهداری کانون خانواده اصرار ورزید، اما همچنان در روابط زناشوئی بی میلی نشان داد، بنا بر نظر آقای بنی صدر، وجود نوعی بیماری محرز میشود. با توجه به اینکه دراین آیه نافرمانی زن (نشوز) مورد سرزنش و تقبیح مستقیم قرارنگرفته و عقوبتی (مجازات) برای آن درنظر گرفته نشده است، خود دلیلی بر پیش بینی وجود بیماری میباشد.

اما اول آیه به شوهر هشدار داده و او را به عنوان مرد، به انجام مسئولیتش در قبال زن(قوامون علی النساء)موظف گردانده. در این صورت ترک همسر بیمار از سوی مرد را مجاز نمی داند. بدین قرار قرآن  مرحله دیگری را پیشنهاد می کند و آن دادن ابتکار عمل بدست شوهر، با اجتناب از هم خوابگی با همسرش  است.  تا از طرفی با ایجاد اعتماد به نفس در خود بتواند بر عارضه ترس مسلط شود و ازسوی دیگر ممکن است در اثر این جدائی نسبی و موقتی،  همسرش میل به ادامه زندگی و یا احیانا روابط جنسی را بازیابد . درصورتیکه این مرحله هم جواب نداد، راه حل سوم را تجویز میکند،( وَ اضرِبُوهُنَّ) برانگیختگی او. همانطور که در معنای  ضرب آمده است (6)، می تواند با عملکرد های گوناگون صورت گیرد. متشابه بودن آیه که به معنای به روز رسانی مستمر آن با زمان می باشد، این پیام را می دهد که در این زمان می توان از وجود متخصصین (الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ ) امر استفاده کرده و بهترین و علمی ترین گزینه را انتخاب کرد.

اما تمامی مفسران، خشن ترین معنای ضرب، یعنی کتک زدن را برگزیده اند. این مقاله قریب بیست سال پیش نوشته شده و آن را برای آقایان منتظری و صانعی فرستادم، آنها تنها ایرادی که گرفتند همین برداشت از ضربه بود که با استناد به یک حدیث از امام صادق ع که کتک زدن اما با مسواک (بدون صدمه وارد آوردن) باشد را صحیح دانستند. نظر امام صادق در نفی و یا تقلیل خشونت در جامعه آن روز که هنوز از فرهنگ خشونت بر ضد زن مرسوم در پیش از اسلام خلاصی نیافته بوده، خود شاهدی است از وجوب سیال بودن آیه متشابه در زمان و مکان. در حقیقت زدن با مسواک به معنای تقبیح کتک زدن می باشد که اظهارش در آن زمان برای جامعه پذیرفتنی نبوده است.

قرآن در آیه های فراوانی اعمال خشونت را نهی کرده است. در همین آیه می فرماید "تعدی" نکنید. زیرا تعدی که خود اعمال خشونت است را ظلم به خود تلقی کرده و آن را نهی می کند. مرد و زن بنا بر قاعده قرآن باید بر سر حق بایستند. پس رفتارشان باید بی ضرر باشد: نه زیان بینند و نه زیان برسانند. بلکه فایده رسانند و فایده برند. پس اگر قرآن، رهنمودی بدهد مغایر اصل راهنمای عمومی، تناقض ببار می ﺁورد . و همچنین به دلیل اینکه تکلیف جز عمل به حق نیست، مرد را مکلف به تکلیفی نمی کند که حق نباشد و به او زیان رساند. بنا بر این، به مرد اجازه خشونت علیه زن و  تجاوز به حقوق او را نمی دهد. بلکه وظیفه او می داند رعایت حقوق زن و دفاع از این  حقوق ( قوامون علی النساء ) را. 

واژۀ "ضرب" در قرآن به مناسبتهای  گوناگونی نظیر "اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ" (خطاب به موسی ع : با عصایت به سنگ بزن) یا " ضَرَبْتُمْ فِي الأَرْضِ" ( جابجا شدن، مسافرت کردن)  یا  "ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ" (عمل کردن در راه خدا)   یا "ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ" (مهر ذلت برآنها زده شد) ویا " كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللّهُ الأَمْثَالَ" (مثال زدن) استعمال شده است. اما در دو ﺁیه بمعنای برانگیختن است : در سوره بقره، ﺁیه 72 ، پس از آنکه یادآوری می کند قتل کسی را که می خواستند مخفی کنند، می فرماید با استخوان گاو به مرده بزنند و چون چنین کردند، خداوند مرده را زنده کرد. در این ﺁیه، ضرب بمعنای زدن در ﺁیه 50 سوره انفال نیست . بلکه عمل برانگیختن به قصد تجدید حیات است. همینطور است در ﺁیه 34 سوره نساء. بجاست یادآور شویم که در خود قرآن هم، ضرب به 14 معنی ﺁمده است .

 می بینیم که "ضرب" اقدام به عملی است برای رسیدن به هدفی مشخص. حال باید دید در این آیه هدف از " وَ اضرِبُوهُنَّ" (آنها را بزنید) چیست؟ همانگونه که دیدیم، هدف به میل آوردن واززندگی لذت بردن زن است همراه با محترم شمردن حقوق زن و حقوق شوهر(اصول قرآنی). اگر منظور از این کلمه، کتک زدن و تنبیه کردن زن باشد، هم حقوق مسلم زن مورد تجاوز قرارگرفته، هم حقوق مرد(8)، که با اصول قرآن در تضاد قرارمیگیرد. پس مقصود از " وَ اضرِبُوهُنَّ" تحرک بخشیدن و برانگیختن زن به بازیابی میل به زندگی است. وقتی بنا بر تحرک بخشیدن است، خشونت معنای معمول خود را از دست می دهد و به نوعی فن  به شوق ﺁوردن و به شوق ﺁمدن بدل می شود وکامیابی در زندگی مشترک را برای هر دو طرف کاملتر می کند .

سپس می فرماید "هنگامی همراهی کردند به آنها تعدی نکنید". معنای تعدی نکنید تأکید مجددی است بر تجاوز نکردن به حقوق زن و مفهوم خشن نبودن واژۀ ضرب. به دلیل آنکه هدف خشونت تخفیف و تحقیر و تخریب است و این هدف مغایر حق زن و حق مرد است، آن را نهی می کند. اگر چنین شد، بر حق استوار می مانند و زور محل عمل پیدا نمی کند و خشونت زدائی بمعنای صحیح کلمه انجام می گیرد (8). با این همه شواهد روشن از معنای ضَرَبَ، اصل راهنمائی که قدرت باشد، بدون درنگ کتک زدن زن را در نظر می بیند زیرا در روابط قوا قرار دارد که در این روابط قوی تر اجازه تعدی به ضعیف تر را امری عادی تلقی و ترویج می کند.

از نظر عقلی که به آیه بنگریم، خطاب اصلی به مردان است و آنها را به مسئولیت خویش در قبال زنان فرا می خواند، و دلیل اصلی ناهماهنگی در خانواده را عارضۀ ترس و هراس مرد میداند. اما احتمال عارضه نزد زن را هم در نظر می گیرد و برای حل مسئله رهنمود هائی را ارائه می دهد. عقلا چگونه می توان باور کرد که برای حل معضل امر به کتک زدن زن داده باشد؟ این برداشت از ذهن یک خشونت طلب بر می آید، خواه متعصب دینی باشد برای ارضای خشونت طلبی خویش، خواه مخالف دین و به هدف تخریب آن با پناه بردن به خشونت.

 

 

__________________________________________________________

1-      در آیۀ قبل (32) به این امر پرداخته و روشن کرده است که میان زن و مرد تفاوت هائی وجود دارند که نباید بر این تفاوت ها حسرت خورد. (و آنچه را که خداوند به برخی از شما ارزانی داشته بر برخی دیگر طمع نکنید، مردان از آنچه به دست آورده اند بهره ای دارند و زنان نیز از آنچه به دست آورده اند بهره ای دارند و از فضل او از خدا بخواهید که خداوند متعال است).

تفاوت های بین انسان ها را بیان می کند مبنی بر اینکه به دلیل وجود تفاوت، طرفین امتیازاتی نسبت به یکدیگر دارند. این تفاوت ها نباید موجب تمنا گردد و فاصله بین انسان ها برقرار کند و موجب روابط قوا گردد. و ارزش زن و مرد را به این تفاوت ها نمیداند بلکه به تلاش و رشد خود آنها که هرچه را به دست آورده اند موکول می کند.

2-      ترجمه المیزان- سوره نساء آیه 34

3-      وَ أَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً يونس: 105. اقامه در اينگونه آيات ظاهرا بمعنى دوام و ثبوت است يعنى: پيوسته توجّه بدين كن و بدان ملازم باش.

4-      تفسیر نمونه- نساء آیه 34

5-      ترجمه تفسیرالمیزان همان

6-     باید به این نکته توجه داشت که در زمان نزول قرآن تعداد واژه هائی که استفاده می شدند بسیار کم بود و از یک واژه برای معانی مختلف استفاده می شد:

واژۀ ضَرَبَ  یکی از آن واژه ها است که در خود قرآن هم به معانی مختلفی استفاده شده است. در لغتنامه المعانی برای این واژه مفاهیم زیادی آورده شده که تعداد آنها به ده ها می رسند. و دامنۀ آن از زدن (کتک) تا نوازش کردن می تواند گسترش یابد. به مثال زیر بسنده می شود:

المعانی= يمكنهم أن يضربوه عن طریق ضربكِ أنتِ. با ضربه زدن به تو میتوانند به پدرت ضربه بزنند. در این مثال روشن است که مفهوم ضربه، کاملا روانی است و جسمی نمی باشد.

7-      تجاوز و تعدی به دیگری از نظر قرآن، ظلم به نفس خویش است: به عنوان نمونه آیه زیر را می توان مدنظر داشت.  تفسیر نوین:  سوره البقرة آيه 231  وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النَّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَلاَ تُمْسِكُوهُنَّ ضِرَارًا لَّتَعْتَدُواْ وَمَن يَفْعَلْ ذَلِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَلاَ تَتَّخِذُوَاْ آيَاتِ اللّهِ هُزُوًا وَاذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ وَمَا أَنزَلَ عَلَيْكُمْ مِّنَ الْكِتَابِ وَالْحِكْمَةِ يَعِظُكُم بِهِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ  و هنگامى كه زنان را طلاق داديد، و به آخرين روزهاى (عدّه‏) رسيدند، يا به طرز صحيحى آنها را نگاه داريد [و آشتى كنيد]، و يا به طرز پسنديده‏اى آنها را رها سازيد! و هيچ‏گاه به خاطر زيان رساندن و تعدّى كردن‏، آنها را نگاه نداريد! و كسى كه چنين كند، به خويشتن ستم كرده است‏.  آيات خدا را به استهزا نگيريد! و به ياد بياوريد نعمت خدا را بر خود، و كتاب آسمانى و علم و دانشى كه بر شما نازل كرده‏، و شما را با آن‏، پند مى‏دهد! و از خدا بپرهيزيد! و بدانيد خداوند از هر چيزى آگاه است

8-      در آیه بعدی یعنی آیه 35 سوره نساء این پیش بینی درنظر گرفته شده است: وَ إِنْ خـِفـْتـُمْ شـِقـَاقَ بـَيـْنـهـِمـَا فَابْعَثُوا حَكَماً مِّنْ أَهْلِهِ وَ حَكَماً مِّنْ أَهْلِهَا إِن يُرِيدَا إِصلَحاً يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنهُمَا إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلِيماً خَبِيراً ترجمه -و اگـر از جـدايـى و شـكـاف ميان آنها بيم داشته باشيد، داورى از خانواده شوهر، و داورى از خـانـواده زن انـتـخـاب كـنـيـد (تـا بـه كار آنان رسيدگى كنند) اگر اين دو داور تصميم به اصلاح داشته باشند خداوند كمك به توافق آنها مى كند، زيرا خداوند دانا و آگاه است و از نيات همه با خبر است.